- Katılım
- 11 Nisan 2006
- Mesajlar
- 5
- Tepkime puanı
- 3
- Puanları
- 0
- Yaş
- 37
:lovely: Sevgi, karar veya vaat degildir
Hepimiz yasadigimiz iliskilerle varoluyoruz. Temel hayat amaçlarimizdan
birisi sevgi iliskileri kurabilmek. Kurdugumuz sevgi iliskileri yoluyla
hayati taniyoruz.
Bizim ruhsal yapimizi belirleyen süreler, sevgi iliskilerini de nasil
yasadigimizi belirliyor. Sevilmek istiyoruz ama, sevgiye ulasmanin
yolunun, sevebilme yeteneginden geçtigini fark eden insanlar digerlerinden
bir adim öndeler.
Peki yetiyor mu?
Yakalamayi becerdigimiz sevgi iliskilerinin sonsuza dek sürmesi,
insanoglunun en büyük hayallerinden biridir.
Bu ideali pek az insan gerçeklestirebilir. Pek çogu, kendisini, iliskinin
en basinda hissettiklerinden çok uzakta ve o iliskiyi sürdürmesini
saglayan temel motivasyonlan tüketmis hisseder ve terk eder.
Ya da, biz iliski istegini ve motivasyonu kaybetmemis olsak dahi terk
ediliriz. Herkes sevginin yasandigi, paylasildigi ve büyüdügü sihirli
formülü arar. Bu formülü yakalamak için asagidaki iki temel tuzaga
düsmemeyi becermek gerekir.
Sevgiyi bazilarimiz sadece bir duygu olarak algilamazlar.
Sevgiyi bir vaat gibi algilarlar. Sevildiklerini düsündükleri andan
itibaren beklentileri ve olmasi gerekenler farkinda olmadan zihinlerinde
sekillenmeye baslar. Olaylan ve durumlari bu sablon üzerinden
degerlendirmeye baslarlar.
Aslinda, çok iyi gidebilecek veya giden bir sevgi iliskisini yasiyor da
olabilirler. Buna ragmen sevginin vaat olarak algilanmasi, beklenen ile
gerçegin farkli göründügü yanilsamasina götürebilir bizi. Böyle insanlar
çok kirilgan olurlar. Çabuk alinirlar. Kolayca suçlamalarda
bulunabilirler.
Karsisindaki insan ne yapacagini sasirmaya baslar, hatta zaman içinde
çaresizlik dahi hissetmeye baslayabilir. Bana kalirsa sevginin bir vaat
olmasi sevginin dogasina ve dinamiklerine aykiridir.
Bazilarimiz sevgiyi bir karar gibi algilarlar. Verdikleri kararin geregini
yerine getirmeye çalisirlar. Karsindakinin de verdigi kararin ne kadar
arkasinda durdugunu test etmeye çalisirlar. Iliskileri, ne kadar
sevildigi veya sevilip sevilmediginin anlasilmasina yönelik
degerlendirmelerin gölgesinde kalir.
Sevgi bir karar olarak algilandiginda iliski de artik bir projeye dönmeye baslamistir.
Hangi asamasinda nelerin yapilacagi yönetim kademesindekiler
-yani iki sevgili tarafindan planlanir. Karar verilmis, proje uygulanmaya
konulmustur.
Planin ne kadar gerisinde kalindiginin sürekli sorgulandigi bir süreç
yasanir. Bana kalirsa sevginin bir karar olmasi da, sevginin dogasina ve
dinamiklerine aykiridir.
Sevginin dogasinda, bir vaat veya karar olmanin ötesinde cosku olmalidir.
Bu coskuya ise ancak tek bir yolla ulasilabilir.
Psikiyatri tarihinin sayili ustalarindan Erich Fromm, sevgiyi bir
aktivite, bir etkinlik olarak tanimlamistir.
"Bir seye kapilmanin" sevgi olmadigini, "bir seyin içinde olmanin" sevgi
oldugunu ifade etmistir.
Sevgi aktif bir süreç olmalidir. Pasifligi temsil eden almak ise,
aktifligi temsil eden de vermektir.
Nedense insanlarin pek çogu, vermeyi, kendilerinden bir seylerin gitmesi
olarak görürler. Verdikçe yoksullasacaklarina inanirlar. Vermeyi
kabullenmezler. Onlar için "vermek" mahrumiyettir, kayiptir. Gerçi bu
duyguyu böyle hissetmesine ragmen kabullenenler de vardir. Onlar için
vermek bir özveridir. Sevgiyi adeta aci veren bir deneyim olarak yasarlar.
Bu gruptaki insanlara sevgi sevinç getirmez.
Üstad Fromm' a göre, ruhen saglikli ve üreten insan için vermek, gücün en
yüksek ifadesidir. Verme eylemi, kisiye kendi gücü ve zenginligini
yasatir, içinde cosku vardir. Vermek; bu noktada mahrum olmak degil, tam
tersine canlilik ifadesidir.
Keske herkes farkina varabilse ki, zenginlik çok seye sahip olan
insanlarin degil, çok sey veren kisilerin yasayabildigi bir duygudur.
Hepimiz yasadigimiz iliskilerle varoluyoruz. Temel hayat amaçlarimizdan
birisi sevgi iliskileri kurabilmek. Kurdugumuz sevgi iliskileri yoluyla
hayati taniyoruz.
Bizim ruhsal yapimizi belirleyen süreler, sevgi iliskilerini de nasil
yasadigimizi belirliyor. Sevilmek istiyoruz ama, sevgiye ulasmanin
yolunun, sevebilme yeteneginden geçtigini fark eden insanlar digerlerinden
bir adim öndeler.
Peki yetiyor mu?
Yakalamayi becerdigimiz sevgi iliskilerinin sonsuza dek sürmesi,
insanoglunun en büyük hayallerinden biridir.
Bu ideali pek az insan gerçeklestirebilir. Pek çogu, kendisini, iliskinin
en basinda hissettiklerinden çok uzakta ve o iliskiyi sürdürmesini
saglayan temel motivasyonlan tüketmis hisseder ve terk eder.
Ya da, biz iliski istegini ve motivasyonu kaybetmemis olsak dahi terk
ediliriz. Herkes sevginin yasandigi, paylasildigi ve büyüdügü sihirli
formülü arar. Bu formülü yakalamak için asagidaki iki temel tuzaga
düsmemeyi becermek gerekir.
Sevgiyi bazilarimiz sadece bir duygu olarak algilamazlar.
Sevgiyi bir vaat gibi algilarlar. Sevildiklerini düsündükleri andan
itibaren beklentileri ve olmasi gerekenler farkinda olmadan zihinlerinde
sekillenmeye baslar. Olaylan ve durumlari bu sablon üzerinden
degerlendirmeye baslarlar.
Aslinda, çok iyi gidebilecek veya giden bir sevgi iliskisini yasiyor da
olabilirler. Buna ragmen sevginin vaat olarak algilanmasi, beklenen ile
gerçegin farkli göründügü yanilsamasina götürebilir bizi. Böyle insanlar
çok kirilgan olurlar. Çabuk alinirlar. Kolayca suçlamalarda
bulunabilirler.
Karsisindaki insan ne yapacagini sasirmaya baslar, hatta zaman içinde
çaresizlik dahi hissetmeye baslayabilir. Bana kalirsa sevginin bir vaat
olmasi sevginin dogasina ve dinamiklerine aykiridir.
Bazilarimiz sevgiyi bir karar gibi algilarlar. Verdikleri kararin geregini
yerine getirmeye çalisirlar. Karsindakinin de verdigi kararin ne kadar
arkasinda durdugunu test etmeye çalisirlar. Iliskileri, ne kadar
sevildigi veya sevilip sevilmediginin anlasilmasina yönelik
degerlendirmelerin gölgesinde kalir.
Sevgi bir karar olarak algilandiginda iliski de artik bir projeye dönmeye baslamistir.
Hangi asamasinda nelerin yapilacagi yönetim kademesindekiler
-yani iki sevgili tarafindan planlanir. Karar verilmis, proje uygulanmaya
konulmustur.
Planin ne kadar gerisinde kalindiginin sürekli sorgulandigi bir süreç
yasanir. Bana kalirsa sevginin bir karar olmasi da, sevginin dogasina ve
dinamiklerine aykiridir.
Sevginin dogasinda, bir vaat veya karar olmanin ötesinde cosku olmalidir.
Bu coskuya ise ancak tek bir yolla ulasilabilir.
Psikiyatri tarihinin sayili ustalarindan Erich Fromm, sevgiyi bir
aktivite, bir etkinlik olarak tanimlamistir.
"Bir seye kapilmanin" sevgi olmadigini, "bir seyin içinde olmanin" sevgi
oldugunu ifade etmistir.
Sevgi aktif bir süreç olmalidir. Pasifligi temsil eden almak ise,
aktifligi temsil eden de vermektir.
Nedense insanlarin pek çogu, vermeyi, kendilerinden bir seylerin gitmesi
olarak görürler. Verdikçe yoksullasacaklarina inanirlar. Vermeyi
kabullenmezler. Onlar için "vermek" mahrumiyettir, kayiptir. Gerçi bu
duyguyu böyle hissetmesine ragmen kabullenenler de vardir. Onlar için
vermek bir özveridir. Sevgiyi adeta aci veren bir deneyim olarak yasarlar.
Bu gruptaki insanlara sevgi sevinç getirmez.
Üstad Fromm' a göre, ruhen saglikli ve üreten insan için vermek, gücün en
yüksek ifadesidir. Verme eylemi, kisiye kendi gücü ve zenginligini
yasatir, içinde cosku vardir. Vermek; bu noktada mahrum olmak degil, tam
tersine canlilik ifadesidir.
Keske herkes farkina varabilse ki, zenginlik çok seye sahip olan
insanlarin degil, çok sey veren kisilerin yasayabildigi bir duygudur.
Moderatör tarafında düzenlendi:
