- Katılım
- 11 Nisan 2006
- Mesajlar
- 5
- Tepkime puanı
- 3
- Puanları
- 0
- Yaş
- 37
Ağlıyorsun. İşte sen busun. Kırılgansın. İncinmişsin. İncitmişsin. Terk
etmişsin. Terk edilmişsin. Varsın. Yoksun. Ayrısın. Birleşmişsin. Gitmişsin.
Gelmişsin.
Hayat ayaklarının altından kayıyor. Yalpalıyorsun. Başın dönüyor. Zemin un
ufak oluyor. Gökyüzündeki güneşe ve göğün maviliğine karşın duyguların griye
dönmüş. Kalbine bulutlar toplanıyor. Boğazın sıkışıyor. Daralıyorsun.
Çatlayacak kadar sıkışıyorsun. Boşalman gerek. Bir şekilde insanın içindeki
basınç düşmeli. Dayanamıyorsun. Ağlıyorsun. Kalbindeki bulutlar gözyaşı
sağıyor.
Ağlıyorsun. Ağlayabiliyorsun. Farkettin mi? Ruhundaki acılar kristalize
oluyor. Gözyaşı oluyor. Hava kitlesinin soğuğa maruz kaldığında yağmura
dönüşmesi gibi. Ruhun üşüyor. Titriyorsun. Çıplaksın. Korunmasızsın. Kendini
koruyamıyorsun. Ruhun yardım edemiyor sana. Kalbin yardım edemiyor sana. Hep
birlikte ağlıyorsunuz. Kalbin için de kendin için de ağlıyorsun.
Aç bir kedi görüyorsun. Aç bir çocuk dikkatini çekiyor. Yetim bir çocuk
kalbine dokunuyor. Sararan yapraklar kalbini delip geçiyor. Özlüyorsun.
Buram buram özlüyorsun. Ağlıyorsun. Ağladıkça...
Kalbin delik deşik. Herşey seni yaralayabiliyor. Ne kadar naziksin. Ne kadar
kırılgansın. Çünkü insansın.
Ağlıyorsun. Yorgunsun. Yaşamaktan yorgunsun. En çok gönül yorgunusun..
Yaşadıkların kalbinin tabanına birikti. Belki çok şey yaşamadın. Ama çok
ağır şeyler yaşadın. Kalbini deliyor sanki yaşadıkların. Ağlıyorsun. Kalbini
yıkıyorsun. Biraz da olsa gevşiyorsun.
Ölüm meleği şu an gelse itiraz etmeyeceksin. Dünyanın içindesin. Ama
dünyadan soğumuşsun. Gitmek istiyorsun. Öteye geçmek istiyorsun. Ağlıyorsun.
Neye mi? Herşeye. Herşey üstüne üstüne geliyor sanki. Çaresizsin.
Boşluktasın. Hayattasın ama hayatta olduğunu hissedemiyorsun.
Dur. Ağladığın için zayıf olduğunu mu söylüyorsun? Sakın söyleme bunu.
Lütfen söyleme. Hadi geri al sözünü. Çünkü insansın. İşte bu yüzden
meleklerden üstünsün. Çünkü melekler gözyaşı dökemez. Çünkü meleklerin kalbi
delik deşik olamaz. Çünkü melekler gönül yorgunluğu nedir bilemezler.
Ağlayan insanlara üzülmüyorum biliyor musun? Ağlayan bir insan gördüğümden
“neden ağlıyorsun, ağlama, güçlü olmalısın” demeyi çok uzun yıllar önce
terkettim. Ağlayan bir insan görsem gözyaşlarını silmek için bir mendil
uzatmak geçer içimden. Bu bana dünyanın en kutsal davranışlarından biri gibi
gelir. Çok yıllar önce ruhumun keskin bir acıyla üşüdüğü bir anda en sevgili
arkadaşımın bana sarılıp cebindeki mendili gözyaşlarımı silmek için verdiği
gibi. O mendil kağıttan değil bezden gri renkli bir mendildi. Hayatta en
sevdiğim şeylerden biri nedir biliyor musun? Ağlayan bir insana mendil
uzatmak. Eğer sen ağlarken sana mendil uzatacak biri yoksa, bu sen
olmalısın.
Ağlayabiliyorsun. Ne kadar güçlüsün. Meleklerden bile üstünsün.
dr Mustafa Ulusoy
etmişsin. Terk edilmişsin. Varsın. Yoksun. Ayrısın. Birleşmişsin. Gitmişsin.
Gelmişsin.
Hayat ayaklarının altından kayıyor. Yalpalıyorsun. Başın dönüyor. Zemin un
ufak oluyor. Gökyüzündeki güneşe ve göğün maviliğine karşın duyguların griye
dönmüş. Kalbine bulutlar toplanıyor. Boğazın sıkışıyor. Daralıyorsun.
Çatlayacak kadar sıkışıyorsun. Boşalman gerek. Bir şekilde insanın içindeki
basınç düşmeli. Dayanamıyorsun. Ağlıyorsun. Kalbindeki bulutlar gözyaşı
sağıyor.
Ağlıyorsun. Ağlayabiliyorsun. Farkettin mi? Ruhundaki acılar kristalize
oluyor. Gözyaşı oluyor. Hava kitlesinin soğuğa maruz kaldığında yağmura
dönüşmesi gibi. Ruhun üşüyor. Titriyorsun. Çıplaksın. Korunmasızsın. Kendini
koruyamıyorsun. Ruhun yardım edemiyor sana. Kalbin yardım edemiyor sana. Hep
birlikte ağlıyorsunuz. Kalbin için de kendin için de ağlıyorsun.
Aç bir kedi görüyorsun. Aç bir çocuk dikkatini çekiyor. Yetim bir çocuk
kalbine dokunuyor. Sararan yapraklar kalbini delip geçiyor. Özlüyorsun.
Buram buram özlüyorsun. Ağlıyorsun. Ağladıkça...
Kalbin delik deşik. Herşey seni yaralayabiliyor. Ne kadar naziksin. Ne kadar
kırılgansın. Çünkü insansın.
Ağlıyorsun. Yorgunsun. Yaşamaktan yorgunsun. En çok gönül yorgunusun..
Yaşadıkların kalbinin tabanına birikti. Belki çok şey yaşamadın. Ama çok
ağır şeyler yaşadın. Kalbini deliyor sanki yaşadıkların. Ağlıyorsun. Kalbini
yıkıyorsun. Biraz da olsa gevşiyorsun.
Ölüm meleği şu an gelse itiraz etmeyeceksin. Dünyanın içindesin. Ama
dünyadan soğumuşsun. Gitmek istiyorsun. Öteye geçmek istiyorsun. Ağlıyorsun.
Neye mi? Herşeye. Herşey üstüne üstüne geliyor sanki. Çaresizsin.
Boşluktasın. Hayattasın ama hayatta olduğunu hissedemiyorsun.
Dur. Ağladığın için zayıf olduğunu mu söylüyorsun? Sakın söyleme bunu.
Lütfen söyleme. Hadi geri al sözünü. Çünkü insansın. İşte bu yüzden
meleklerden üstünsün. Çünkü melekler gözyaşı dökemez. Çünkü meleklerin kalbi
delik deşik olamaz. Çünkü melekler gönül yorgunluğu nedir bilemezler.
Ağlayan insanlara üzülmüyorum biliyor musun? Ağlayan bir insan gördüğümden
“neden ağlıyorsun, ağlama, güçlü olmalısın” demeyi çok uzun yıllar önce
terkettim. Ağlayan bir insan görsem gözyaşlarını silmek için bir mendil
uzatmak geçer içimden. Bu bana dünyanın en kutsal davranışlarından biri gibi
gelir. Çok yıllar önce ruhumun keskin bir acıyla üşüdüğü bir anda en sevgili
arkadaşımın bana sarılıp cebindeki mendili gözyaşlarımı silmek için verdiği
gibi. O mendil kağıttan değil bezden gri renkli bir mendildi. Hayatta en
sevdiğim şeylerden biri nedir biliyor musun? Ağlayan bir insana mendil
uzatmak. Eğer sen ağlarken sana mendil uzatacak biri yoksa, bu sen
olmalısın.
Ağlayabiliyorsun. Ne kadar güçlüsün. Meleklerden bile üstünsün.
dr Mustafa Ulusoy
