- Katılım
- 11 Nisan 2006
- Mesajlar
- 5
- Tepkime puanı
- 3
- Puanları
- 0
- Yaş
- 37
Teravih, “rahatlamak, dinlendirmek” manalarına gelmektedir. Yirmi rekat olarak kılınan bu sünnet namazının her dört rekatından sonraki oturuş, “tervîha” olarak isimlendirilmiş, sonradan bu kelimenin çoğulu olan “teravih” kelimesi Ramazan’da yatsı namazından sonra ve vitirden önce kılınan nafile namazın ismi olmuştur.
Teravih namazının yirmi rekat olduğu Müslümanların çoğunluğu tarafından kabul edilmekle ve bu şekilde uygulanmakla beraber, teravih namazının sekiz rekat kılınması gerektiğini söyleyenler de olmuştur.
Allah Rasulü (sas) “Kim Ramazan namazını (teravih) inanarak ve sevabını Allah’tan bekleyerek kılarsa onun geçmiş günahları bağışlanır?” (Buhari, Salatü’t-teravih) buyurarak bu namazı teşvik etmiş ve kendisi de başlangıçta ashabına cemaatle kıldırmış, sonraları ise teravih namazının farz kılınabilir ve Müslümanların çoğunluğu da bunu hakkıyla yerine getiremeyebilir endişesinden dolayı tek başına kılmaya devam etmiştir. (Müslim, Salatü’l-müsafirin, 178)
Allah Rasulü’nün vefatından sonra Müslümanlar, teravih namazını Hz. Ebu Bekir döneminde ve Hz. Ömer’in hilafetinin ilk yıllarında tek başlarına, yani cemaat yapmadan kılıyorlardı. Hz. Ömer, bir Ramazan gecesi mescidde herkesin dağınık bir vaziyette teravih namazını kıldığını görmüş ve bunun yerine bir imam önderliğinde bu namazın cemaat halinde kılınmasının daha doğru olacağına içtihat etmiştir. Bu amaçla da Übey b. Ka’b’ı teravih imamı olarak tayin etmiş ve teravih namazı yirmi rekat olarak kılınmıştır. Hz. Ömer’in uygulamasıyla teravih namazının rekat sayısı yirmi olarak yerleşmiş, daha sonra da bu uygulama günümüze kadar gelmiştir.
Netice itibarıyla teravih namazının sekiz rekatının, Efendimiz’in sünneti; geri kalan on iki rekatının ise sahabenin sünneti ve Müslümanların Ramazan ayını ihya etmek maksadıyla yaşattığı güzel bir gelenek olduğunu söylemek mümkündür. Burada şunu da ifade etmek gerekir ki, teravih namazı günümüzde bazı camilerde olduğu gibi çok seri bir şekilde değil de tedil-i erkanına uyarak huşu içinde eda edilmelidir.
Teravih namazının yirmi rekat olduğu Müslümanların çoğunluğu tarafından kabul edilmekle ve bu şekilde uygulanmakla beraber, teravih namazının sekiz rekat kılınması gerektiğini söyleyenler de olmuştur.
Allah Rasulü (sas) “Kim Ramazan namazını (teravih) inanarak ve sevabını Allah’tan bekleyerek kılarsa onun geçmiş günahları bağışlanır?” (Buhari, Salatü’t-teravih) buyurarak bu namazı teşvik etmiş ve kendisi de başlangıçta ashabına cemaatle kıldırmış, sonraları ise teravih namazının farz kılınabilir ve Müslümanların çoğunluğu da bunu hakkıyla yerine getiremeyebilir endişesinden dolayı tek başına kılmaya devam etmiştir. (Müslim, Salatü’l-müsafirin, 178)
Allah Rasulü’nün vefatından sonra Müslümanlar, teravih namazını Hz. Ebu Bekir döneminde ve Hz. Ömer’in hilafetinin ilk yıllarında tek başlarına, yani cemaat yapmadan kılıyorlardı. Hz. Ömer, bir Ramazan gecesi mescidde herkesin dağınık bir vaziyette teravih namazını kıldığını görmüş ve bunun yerine bir imam önderliğinde bu namazın cemaat halinde kılınmasının daha doğru olacağına içtihat etmiştir. Bu amaçla da Übey b. Ka’b’ı teravih imamı olarak tayin etmiş ve teravih namazı yirmi rekat olarak kılınmıştır. Hz. Ömer’in uygulamasıyla teravih namazının rekat sayısı yirmi olarak yerleşmiş, daha sonra da bu uygulama günümüze kadar gelmiştir.
Netice itibarıyla teravih namazının sekiz rekatının, Efendimiz’in sünneti; geri kalan on iki rekatının ise sahabenin sünneti ve Müslümanların Ramazan ayını ihya etmek maksadıyla yaşattığı güzel bir gelenek olduğunu söylemek mümkündür. Burada şunu da ifade etmek gerekir ki, teravih namazı günümüzde bazı camilerde olduğu gibi çok seri bir şekilde değil de tedil-i erkanına uyarak huşu içinde eda edilmelidir.
