- Katılım
- 4 Aralık 2006
- Mesajlar
- 34
- Tepkime puanı
- 17
- Puanları
- 0
- Yaş
- 49
Serden geçen adam Osman Yüksel
Osman Yüksel saf temiz bir Anadolu çocuğudur. Aralarında Ahmet Hamdi Akseki ve Müftü Hacı Selim Efendi’nin de bulunduğu bir aileye mensuptur.
İlk mektebi Akseki’de, ortaokulu (leyli olarak) Antalya’da okur. Derken Ankara Atatürk Lisesini bitirir ve Dil ve Tarih-Coğrafya, Felsefe bölümünü kazanır (1940).
Yerli Bolşeviklerin palazlanmaya başladığı yıllarda Osman “bana ne” diyemez kendisi gibi memleket sevdasıyla yanan gençleri toparlar. Binlerce öğrencinin önünde okuduğu “Moskofname” adlı şiirle Marksistlerin hedefi olur ama umursamaz.
Gözü karadır, ataktır, yerinde duramaz. Tutar Nihal Atsız’la nizalaşan Sabahattin Ali’yi adliye koridorlarında tokatlar. Apar topar Cürmümeşhut mahkemesine çıkarılır ve 12.5 lira para cezası alarak ‘siftah’ yapar! Davanın ikinci celsesinde hükümetin aldığı güvenlik tedbirlerine rağmen onbinlerce genç “Kahrolsun komünistler!” diye bağırır, ona destek olurlar.
Yıl 1944’tür, ezanı yasaklayan, Kur’an kurslarını kapatan, camileri depo yapan tek parti, milliyetçiler için hususi tabutluklar hazırlamıştır. İşkencelerden O da nasibini alır, bir süre Nihal Atsız ve Alparslan Türkeş’le birlikte yatar.
Dilekçe
“Bir fakültenin iç yüzü ve azap hücrelerinde” adlı yazılarından ötürü okuldan atılır. Yapılan soruşturma neticesinde suçsuzluğu anlaşılırsa da onu üniversiteye sokmazlar. Bu haksızlığı aşmak için çalmadığı kapı kalmaz lâkin bir netice alamaz. Bunun üzerine Maarif Vekili Hasan Ali Yücel’e hitaben “Yüksek vekaletin alçak vekiline” sözleriyle başlayan bir dilekçe yazar.
Halk Partisi’nin bakanına hakaret kimin haddine? Onu apar topar mapus damına tıkarlar. Daha hürriyeti yudumlayamadan kendini kodeste bulur, derdini kimselere anlatamaz. Hapishanede hayli bilenir, çıkınca “Serdengeçti” adlı dergiyi yayınlamaya başlar.
Devir tek parti devridir, halkçılar saltanatlarını sağlamlaştırmaya bakar, savcılar cımbızla cümle seçer, gereğini yaparlar. Hürriyet sadece birileri için vardır, baskılar bunaltıcı olmaya başlar. Serdengeçti mecmuası defaatle toplatılır, siviller sürekli ensesinde biter, nefes aldırmazlar.
Zikrolunan dergi kırık dökük bir kitapçıda çıkar... Soğuk, karanlık, gölgede kalmış bir dükkan... Duvarlarda Serdengeçti’ler... Hangi sayıdan ne kadar hapis yatmış, tek tek üzerlerinde yazar. Geceleri de dükkanda kalır, öğünleri peynir, zeytinle geçiştirir, keyfi olursa yumurta haşlar. Evleninceye kadar burada yaşar, kimseciklere yük olmaz.
Kaybedecek bir şeyi yoktur, “açın kapıları Osman geliyor” dediğine bakılırsa tutuklanacağını bilir, kendini kodese hazırlar. Nasihate kalkanlara “dolandırıcı, hırsız, katil, sahtekâr... Bir hiç uğruna hapsi göze alıyorlar, ben dinim, devletim, imanım için yatmışım çok mu?” diye sorar.
“Allah’sıza, vatansıza, bayraksıza karşı SERDENGEÇTİ”nin yeni nüshaları yayınlanınca “nasıl olsa tutuklayacaklar” der, bavulunu hazırlar. Polisler kapısına dayanmadan, gider emniyetin kapısını çalar. Çoğu kez beklediği gibi olur, onu geri salmazlar.
Parasızlık da vardır, kâğıt, matbaa, dağıtım... Her şey ona bakar. Bir ara politikaya atılır ancak 1961 seçimlerine hazırlanıyordur ki tutuklanır, ona propaganda yaptırmazlar.
4 yıl sonra Adalet Partisi’nden Antalya Milletvekili seçilir, 8 kere “mapus” olduktan sonra “mebus” olur, adımını parlamentoya atar. İlk gün döner kapıya takılır, gerisingeri dışarı çıkar. Gülmekten katılan arkadaşına “Allah yardımcımız olsun, daha meclisin kapısında dönekliğe başladık” diye fısıldar.
Kürsüye çıktığı günlerden birinde CHP milletvekilleri sıra kapaklarına vurur, onu bir türlü konuşturmazlar. Osman Yüksel de “Bu meclisin yarısı hıyar” deyip noktayı koyar. Halkçılar “meclisin şahs-ı manevisine hakaret edildiğini” iddia eder “sözünü geri al” diye yırtınırlar. Bunun üzerine tekrar söz alır ve “tamam özür diliyorum” der, “bu meclisin yarısı hıyar değil!”
Aslında hıyar “hayırlı” mânâsına da gelir ki hicv ikincidedir.
Osman Yüksel, “Batıdan ve batıldan” nefret eder, frag giymez, papyon takmaz. Kıyafet dayatılınca kravatı beline bağlar. Doğrusunu isterseniz parmakçıların hakim olduğu bir mecliste aradığını bulamaz. Ne liderinin peşinde dolanır, ne de parti kurmaylarına yalakalık yapar. Eh AP yönetimi de onu kulağından tutar, kapının önüne koyar. Ki buna kibarca “ihraç” diyorlar. O da gider CKMP saflarına katılır, gönlünce siyaset yapar (1968) .
Osman Yüksel sadece “Serdengeçti” ile kalmaz, devrin gözde gazetelerinden Yeni İstanbul’da “Selâm” başlığı ile makaleler yazar. Bu arada “Bağrıyanık” adlı mizah mecmuasını deruhte eder, mücadeleyi değişik sahalara yayar.
Sadece bir sayı çıkan ve toplatılan Bağrıyanık onu çok heyecanlandırır, dergisi ile yatar, dergisi ile kalkar. Öyle ki lokantada “karnıyarık” isteyecek yerde “bağrıyanık” diyecek kadar...
Osman Yüksel’e göre milliyetçi mütedeyyin insanlar matbuatı ihmal ederek hata yapmaktadırlar. Dahası mâlum gazetelere para vererek yabancı, yalancı “basma kağıt tüccarlarına” destek olmaktadırlar. “Bab-ı adi patronları” (bunu sık kullanır) gidene sövmekte, geleni övmekte, Bolşeviklik, mandacılık yapmakta, tiranları alkışlamaktadırlar. İmzaları Merkez Bankasının çıkardığı banknotlardan daha muteberdir ve Beyoğlu gecelerinde büyük paralar harcarlar. Sarı altın ve beyaz kadın kovalayanlar hakkında “Akdeniz’i Karadeniz yapacak kadar kirli ve mülevves” ifadesini kullanmaktan kaçınmaz.
Tek başına ordu
Osman Yüksel sadece dergi ve gazeteyle kalmaz “Mabetsiz Şehir, Bir Nesli Nasıl Mahvettiler, Bu Millet Neden Ağlar, Gülünç Hakikatler, Ayasofya Davası, Türklüğün Perişan Hali, Kara Kitap, Radyo Konuşmaları, Müslüman Çocuğun Şiir Kitabı” gibi eserler hazırlar.
Yazılarına “Kara Osman, Karazor, Bağrıyanık, Aşık Fedaî, Salim Zeki, Terbiyeci, Muzip, Isırgan” gibi 19 müstear isimle imza atar.
Hâzâ fedaidir, inandıkları uğruna düşünmeden öne çıkar, gelen gelir, gelmeyen gelmez, sağına soluna bakmaz...
ahmed sırrı arvas
Osman Yüksel saf temiz bir Anadolu çocuğudur. Aralarında Ahmet Hamdi Akseki ve Müftü Hacı Selim Efendi’nin de bulunduğu bir aileye mensuptur.
İlk mektebi Akseki’de, ortaokulu (leyli olarak) Antalya’da okur. Derken Ankara Atatürk Lisesini bitirir ve Dil ve Tarih-Coğrafya, Felsefe bölümünü kazanır (1940).
Yerli Bolşeviklerin palazlanmaya başladığı yıllarda Osman “bana ne” diyemez kendisi gibi memleket sevdasıyla yanan gençleri toparlar. Binlerce öğrencinin önünde okuduğu “Moskofname” adlı şiirle Marksistlerin hedefi olur ama umursamaz.
Gözü karadır, ataktır, yerinde duramaz. Tutar Nihal Atsız’la nizalaşan Sabahattin Ali’yi adliye koridorlarında tokatlar. Apar topar Cürmümeşhut mahkemesine çıkarılır ve 12.5 lira para cezası alarak ‘siftah’ yapar! Davanın ikinci celsesinde hükümetin aldığı güvenlik tedbirlerine rağmen onbinlerce genç “Kahrolsun komünistler!” diye bağırır, ona destek olurlar.
Yıl 1944’tür, ezanı yasaklayan, Kur’an kurslarını kapatan, camileri depo yapan tek parti, milliyetçiler için hususi tabutluklar hazırlamıştır. İşkencelerden O da nasibini alır, bir süre Nihal Atsız ve Alparslan Türkeş’le birlikte yatar.
Dilekçe
“Bir fakültenin iç yüzü ve azap hücrelerinde” adlı yazılarından ötürü okuldan atılır. Yapılan soruşturma neticesinde suçsuzluğu anlaşılırsa da onu üniversiteye sokmazlar. Bu haksızlığı aşmak için çalmadığı kapı kalmaz lâkin bir netice alamaz. Bunun üzerine Maarif Vekili Hasan Ali Yücel’e hitaben “Yüksek vekaletin alçak vekiline” sözleriyle başlayan bir dilekçe yazar.
Halk Partisi’nin bakanına hakaret kimin haddine? Onu apar topar mapus damına tıkarlar. Daha hürriyeti yudumlayamadan kendini kodeste bulur, derdini kimselere anlatamaz. Hapishanede hayli bilenir, çıkınca “Serdengeçti” adlı dergiyi yayınlamaya başlar.
Devir tek parti devridir, halkçılar saltanatlarını sağlamlaştırmaya bakar, savcılar cımbızla cümle seçer, gereğini yaparlar. Hürriyet sadece birileri için vardır, baskılar bunaltıcı olmaya başlar. Serdengeçti mecmuası defaatle toplatılır, siviller sürekli ensesinde biter, nefes aldırmazlar.
Zikrolunan dergi kırık dökük bir kitapçıda çıkar... Soğuk, karanlık, gölgede kalmış bir dükkan... Duvarlarda Serdengeçti’ler... Hangi sayıdan ne kadar hapis yatmış, tek tek üzerlerinde yazar. Geceleri de dükkanda kalır, öğünleri peynir, zeytinle geçiştirir, keyfi olursa yumurta haşlar. Evleninceye kadar burada yaşar, kimseciklere yük olmaz.
Kaybedecek bir şeyi yoktur, “açın kapıları Osman geliyor” dediğine bakılırsa tutuklanacağını bilir, kendini kodese hazırlar. Nasihate kalkanlara “dolandırıcı, hırsız, katil, sahtekâr... Bir hiç uğruna hapsi göze alıyorlar, ben dinim, devletim, imanım için yatmışım çok mu?” diye sorar.
“Allah’sıza, vatansıza, bayraksıza karşı SERDENGEÇTİ”nin yeni nüshaları yayınlanınca “nasıl olsa tutuklayacaklar” der, bavulunu hazırlar. Polisler kapısına dayanmadan, gider emniyetin kapısını çalar. Çoğu kez beklediği gibi olur, onu geri salmazlar.
Parasızlık da vardır, kâğıt, matbaa, dağıtım... Her şey ona bakar. Bir ara politikaya atılır ancak 1961 seçimlerine hazırlanıyordur ki tutuklanır, ona propaganda yaptırmazlar.
4 yıl sonra Adalet Partisi’nden Antalya Milletvekili seçilir, 8 kere “mapus” olduktan sonra “mebus” olur, adımını parlamentoya atar. İlk gün döner kapıya takılır, gerisingeri dışarı çıkar. Gülmekten katılan arkadaşına “Allah yardımcımız olsun, daha meclisin kapısında dönekliğe başladık” diye fısıldar.
Kürsüye çıktığı günlerden birinde CHP milletvekilleri sıra kapaklarına vurur, onu bir türlü konuşturmazlar. Osman Yüksel de “Bu meclisin yarısı hıyar” deyip noktayı koyar. Halkçılar “meclisin şahs-ı manevisine hakaret edildiğini” iddia eder “sözünü geri al” diye yırtınırlar. Bunun üzerine tekrar söz alır ve “tamam özür diliyorum” der, “bu meclisin yarısı hıyar değil!”
Aslında hıyar “hayırlı” mânâsına da gelir ki hicv ikincidedir.
Osman Yüksel, “Batıdan ve batıldan” nefret eder, frag giymez, papyon takmaz. Kıyafet dayatılınca kravatı beline bağlar. Doğrusunu isterseniz parmakçıların hakim olduğu bir mecliste aradığını bulamaz. Ne liderinin peşinde dolanır, ne de parti kurmaylarına yalakalık yapar. Eh AP yönetimi de onu kulağından tutar, kapının önüne koyar. Ki buna kibarca “ihraç” diyorlar. O da gider CKMP saflarına katılır, gönlünce siyaset yapar (1968) .
Osman Yüksel sadece “Serdengeçti” ile kalmaz, devrin gözde gazetelerinden Yeni İstanbul’da “Selâm” başlığı ile makaleler yazar. Bu arada “Bağrıyanık” adlı mizah mecmuasını deruhte eder, mücadeleyi değişik sahalara yayar.
Sadece bir sayı çıkan ve toplatılan Bağrıyanık onu çok heyecanlandırır, dergisi ile yatar, dergisi ile kalkar. Öyle ki lokantada “karnıyarık” isteyecek yerde “bağrıyanık” diyecek kadar...
Osman Yüksel’e göre milliyetçi mütedeyyin insanlar matbuatı ihmal ederek hata yapmaktadırlar. Dahası mâlum gazetelere para vererek yabancı, yalancı “basma kağıt tüccarlarına” destek olmaktadırlar. “Bab-ı adi patronları” (bunu sık kullanır) gidene sövmekte, geleni övmekte, Bolşeviklik, mandacılık yapmakta, tiranları alkışlamaktadırlar. İmzaları Merkez Bankasının çıkardığı banknotlardan daha muteberdir ve Beyoğlu gecelerinde büyük paralar harcarlar. Sarı altın ve beyaz kadın kovalayanlar hakkında “Akdeniz’i Karadeniz yapacak kadar kirli ve mülevves” ifadesini kullanmaktan kaçınmaz.
Tek başına ordu
Osman Yüksel sadece dergi ve gazeteyle kalmaz “Mabetsiz Şehir, Bir Nesli Nasıl Mahvettiler, Bu Millet Neden Ağlar, Gülünç Hakikatler, Ayasofya Davası, Türklüğün Perişan Hali, Kara Kitap, Radyo Konuşmaları, Müslüman Çocuğun Şiir Kitabı” gibi eserler hazırlar.
Yazılarına “Kara Osman, Karazor, Bağrıyanık, Aşık Fedaî, Salim Zeki, Terbiyeci, Muzip, Isırgan” gibi 19 müstear isimle imza atar.
Hâzâ fedaidir, inandıkları uğruna düşünmeden öne çıkar, gelen gelir, gelmeyen gelmez, sağına soluna bakmaz...
ahmed sırrı arvas
