M
mmusti57
Guest
ÇARESİZSENİZ, ÇARE SİZSİNİZ
Ve zaman;
Kimse bilmez, biz kuşların yerine zamanı hapsettik kafeslere.
Ve zaman;
Sattı en güzel yıllarımızı,bedavaya...
Gözlerimizden sevileri, ellerimizden umutları çaldı.
Ve zaman;
Kahkahalar fırlatarak suratımıza, zamansız aktı...
Oysa:
İnsan heyecan duymalı yeni günün getirdiği ışıklar için.
İnsan sinirlenmeli, kavga etmeli inandığı değerler için.
İnsan sakin ve sevecen olmalı, kalp kırmamak için.
İnsan bir kelebek kadar narin olmalı, iç güzelliğini yansıtmalı.
İnsan bir aslan kadar güçlü olmalı, kendi ayakları üstünde durabilmeli.
İnsan sevmeli,aşık olmalı sonunda acı olduğunu bilerek,
İnsan bazen de sarhoş olmalı, bir türkü tutturup sokakları arşınlamalı.
İnsan ara ara kocaman olmalı, dünyalar kadar; herkesi kucaklamalı.
İnsan bazen de küçücük olmalı, yumruk kadar yüreğe sığmalı.
İnsan bazen kendi olmalı, bazen de herkesten bir parça.
İnsan bazen de aptal olmalı, inanmak istediği şeylere inanmalı.
İnsan gerçek olmalı, rüya görüp, düş kurabilmek için.
İnsan ara sıra deli olmalı, denizin dalgalarıyla konuşmalı.
İnsan akıllı olmalı, uçacaksa bulutları aşmalı.
KISACA, insan her şey olduğunu bilmeli. Evreni yüreğinde taşıdığını hissetmeli...
Bir ihtiyaçtan doğar şiir. Duygular içine sığmaz ya bazen, yazman gerekir o an. Yüreğinden gelen ses göz renklerinle birleşir. Gözün aktardıklarının yorumlanmasıyla oluşur şiir.Duygunun en yoğun fazı. En düzenli. En düşşel. En içtenlikli. Düşündükçe çoğalır şiirin gözyaşları. Hani, güzeli ifade etmek için de kullanırız; “şiir gibi “ terimini. Bu hafta değişiklik olsun yazdıklarım şiir gibi aksın. Bir kural olmasın. Sol elimle yemek yemeyi denemek gibi bir değişiklik olsun istedim, her satır bir başka anlam taşıyıp, bir noktada birleşsin.
Ne kadar umut vermeye çalışsak da , gün gelir kocaman karanlık bir boşlukta hissederiz kendimizi. Yarım kalmışlıkların gölgesinde çaresizlik içerisinde olabiliriz. Göz yaşlarımızın yeniden başladığı yerde, bir rahatlama bir iç huzuruyla; yaşama yeni tohumlar ekebiliyorsak, çareyi çaresizlikte değil, kendimizde bulup o tohumu filizlendirebiliyorsak ve “yaşanan her son bir yeninin başlangıcıdır,” diyebiliyorsak ...Nice aydınlıklar doğuruyoruz demektir. Oysa bizler sadece bir kez doğarken güneş her gün yeniden doğar.
Şu satırları yazarken Mevlâna nın bir sözü aklıma geldi.
“ Batmak güneşten hiç bir şey eksiltti mi şimdiye kadar? Ertesi gün daha parlak doğmadı mı? Nedir bu korku ,bu endişe?”
Siz, ne derseniz deyin, her gün yeniden gün doğuyor. Peki ya bizler daha kaç kez doğacağız?
Bazı saniyelere noktayı koyabilmektir şiir. O yüzden yaratılmıştır zaten son dize...
Kim üzebilir seni senden başka?
Kim doldurabilir içindeki boşluğu, sen istemezsen?
Kim mutlu edebilir seni, sen hazır değilsen?
Kim yıkar, yıpratır seni, sen izin vermezsen?
Kim sever seni, sen kendini sevmezsen?
Her şey sende başlar sende biter...
Yeter ki yürekli ol,
Tükenme, tüketme,tükettirme.
İçindeki yaşama sevincini
Hep hatırla :”Çaresizseniz, çare SİZSİNİZ.”
:lovely: :lovely: :lovely: :lovely: :lovely: :lovely: :lovely:
Ve zaman;
Kimse bilmez, biz kuşların yerine zamanı hapsettik kafeslere.
Ve zaman;
Sattı en güzel yıllarımızı,bedavaya...
Gözlerimizden sevileri, ellerimizden umutları çaldı.
Ve zaman;
Kahkahalar fırlatarak suratımıza, zamansız aktı...
Oysa:
İnsan heyecan duymalı yeni günün getirdiği ışıklar için.
İnsan sinirlenmeli, kavga etmeli inandığı değerler için.
İnsan sakin ve sevecen olmalı, kalp kırmamak için.
İnsan bir kelebek kadar narin olmalı, iç güzelliğini yansıtmalı.
İnsan bir aslan kadar güçlü olmalı, kendi ayakları üstünde durabilmeli.
İnsan sevmeli,aşık olmalı sonunda acı olduğunu bilerek,
İnsan bazen de sarhoş olmalı, bir türkü tutturup sokakları arşınlamalı.
İnsan ara ara kocaman olmalı, dünyalar kadar; herkesi kucaklamalı.
İnsan bazen de küçücük olmalı, yumruk kadar yüreğe sığmalı.
İnsan bazen kendi olmalı, bazen de herkesten bir parça.
İnsan bazen de aptal olmalı, inanmak istediği şeylere inanmalı.
İnsan gerçek olmalı, rüya görüp, düş kurabilmek için.
İnsan ara sıra deli olmalı, denizin dalgalarıyla konuşmalı.
İnsan akıllı olmalı, uçacaksa bulutları aşmalı.
KISACA, insan her şey olduğunu bilmeli. Evreni yüreğinde taşıdığını hissetmeli...
Bir ihtiyaçtan doğar şiir. Duygular içine sığmaz ya bazen, yazman gerekir o an. Yüreğinden gelen ses göz renklerinle birleşir. Gözün aktardıklarının yorumlanmasıyla oluşur şiir.Duygunun en yoğun fazı. En düzenli. En düşşel. En içtenlikli. Düşündükçe çoğalır şiirin gözyaşları. Hani, güzeli ifade etmek için de kullanırız; “şiir gibi “ terimini. Bu hafta değişiklik olsun yazdıklarım şiir gibi aksın. Bir kural olmasın. Sol elimle yemek yemeyi denemek gibi bir değişiklik olsun istedim, her satır bir başka anlam taşıyıp, bir noktada birleşsin.
Ne kadar umut vermeye çalışsak da , gün gelir kocaman karanlık bir boşlukta hissederiz kendimizi. Yarım kalmışlıkların gölgesinde çaresizlik içerisinde olabiliriz. Göz yaşlarımızın yeniden başladığı yerde, bir rahatlama bir iç huzuruyla; yaşama yeni tohumlar ekebiliyorsak, çareyi çaresizlikte değil, kendimizde bulup o tohumu filizlendirebiliyorsak ve “yaşanan her son bir yeninin başlangıcıdır,” diyebiliyorsak ...Nice aydınlıklar doğuruyoruz demektir. Oysa bizler sadece bir kez doğarken güneş her gün yeniden doğar.
Şu satırları yazarken Mevlâna nın bir sözü aklıma geldi.
“ Batmak güneşten hiç bir şey eksiltti mi şimdiye kadar? Ertesi gün daha parlak doğmadı mı? Nedir bu korku ,bu endişe?”
Siz, ne derseniz deyin, her gün yeniden gün doğuyor. Peki ya bizler daha kaç kez doğacağız?
Bazı saniyelere noktayı koyabilmektir şiir. O yüzden yaratılmıştır zaten son dize...
Kim üzebilir seni senden başka?
Kim doldurabilir içindeki boşluğu, sen istemezsen?
Kim mutlu edebilir seni, sen hazır değilsen?
Kim yıkar, yıpratır seni, sen izin vermezsen?
Kim sever seni, sen kendini sevmezsen?
Her şey sende başlar sende biter...
Yeter ki yürekli ol,
Tükenme, tüketme,tükettirme.
İçindeki yaşama sevincini
Hep hatırla :”Çaresizseniz, çare SİZSİNİZ.”
:lovely: :lovely: :lovely: :lovely: :lovely: :lovely: :lovely:
