Ben seni İstanbul diye sevdim

[Turkiye-Sevd@lisi]

Ben seni istanbul bilirdim
sende sevmiştim bu şehrin güneşini
tekrar doğup yeniden batan
hiç bıkıp usanmayan
sende sevmiştim ben yağmuru
seni düşünüp üzüldüğüm o anlar
o anlarda istanbulda ağlardı
rüzgarıda sende sevdim
hayallerimide,umutlarımıda rüyalarımıda sende sevdim
aslında sen yokken yaşam yokmuş
sen yokken istanbulda yokmuş
hadı geri dön istanbulum
geri dön hayallerim umutlarım rüyalarım
sen ol ben yine yağmurda kalayım
sen ol ben yine hasta olayım
ve hep seni düşünüp
ağlayan istanbul ben olayım
ben uzakta olmana rağmen istanbulda seni, seni sevdim
sen istanbuldun bu güzel ülkemin
tek vazgeçilmezdin bu yağmurlarda
hiç olmayankışlarda
her mevsim baharda sen istanbul dun
.
.
.
ben o yanık teniyle sevdim istanbul u
her sabah uykudan kalkmış mahur gözleriyle
ve hayata hiç yenilmyen güçlü duruşuyla sevdim
ben istanbul u sen olduğun için sevdim
kar yağardı sen yokken buralarda
her seferinde bütün hayallerim karlarla erirdi
biri öldüğünde her yer kan kokardı burda sen yoken
hep kan vardı sokakta
hep bağıran insanlar mutsuzluk vardı
heryeri saran mutsuzluk
sen yokken burası bukadar sıcak olmazdı
bukadar güzel kokmazdı
ve kimse bakmazdı gülerek
küçük bir çocuk sesi duyamazdın
gök yüzüne bakarak hayal kuran insanlar
sokakata elinde şeker ufak bir çocuk
yada çekindiği için annesinin eteğini çekiştiren
anne ben susadım diyen çocuk
hiç biri yoktu sensizlikte
sen istanbul kadar sadık kal
istanbul gibi sıcak bak
ve istanbul kadar iyi ol olurmu
ilk aşkım istanbul bütün sıcaklığınla
sevginle gel dememi beklemeden
geri dön ben seni istanbul diye sevdim
ben seni
ben seni...
İSTANBUL diye sevdim
o hayallerimi batırdığım denizin
ve umutlarımı kaybettiğim sokakların
kendimi bulmadığım
karanlıktaki yalancı ışıklar
ve hep yürümekten korktuğum güzel şehrim
ben seni uzaktayken severdim .
hep uzak durudum senin duygularından
ve hergün bir ölüm daha veren evreninden
ben hep korktum senden
ellerinde oyuncak yerine silahla dolanan
hep adıma birkaç ölünün düştüğü caddelerinden
ben seni sevdiğim zaman
uzaklar hep yakın olurdu
aldatmaları tanımazdık
ve herkesin hayli aynıydı sende istanbul
ben seni hep sevdim
o üsküdarda kız kulesine bakar gibi
bir vapurda uçsuz bucaksız görünen denizde
hep bir deniz kızı çıkar hayaliyle
gülümseyen yüzlerdeki gamzeler
ve bakmaya kıyılmayan bir sevgili
ben seni masumca sevdim istanbul

YAZAN=beyaz_boncuk(büşra)

 

[@hmet]

Tesekkürler.