A'dan-Z ye Dini Hikayeler

[ekecikli24]

İstanbul'un fethinden sonra Hazreti Fatih bütün mahkumları serbest bırakmıştı

Fakat bu mahkumların içinden iki papaz zindandan çıkmak istemediklerini söyleyerek dışarı çıkmadılar

Papazlar Bizans imparatorunun halka yaptığı zülüm ve işkence karşısında ona adalet tavsiye ettikleri için hapse atılmışlardı

Onlar da bir daha hapisten çıkmamaya yemin etmişlerdi

Durum Hazreti Fatih'e bildirildi

O, asker göndererek, papazları huzuruna davet etti

Papazlar hapisten niçin çıkmak istemediklerini Hazreti Fatih'e de anlattılar

Fatih o dünyaya kahreden iki papaza şöyle hitap etti:

- Sizlere şöyle bir teklifim var: Sizler İslam adaletinin tatbik edildiği memleketimi geziniz, müslüman hakimlerin ve müslüman halkımın davalarını dinleyiniz

Bizde de sizdeki gibi adaletsizlik ve zulüm görürseniz, hemen gelip bana bildiriniz ve sizler de evvelki kararınız gereğince uzlete çekilerek hâlâ küsmekte haklı olduğunu isbat ediniz

Hazreti Fatih'in bu teklifi papazlar için çok cazip gelmişti

Hemen Padişahtan aldıkları tezkere ile İslam beldelerine seyahate çıktılar

İlk vardıkları yerlerden biri Bursa idi

Bursa'da şöyle bir hadiseyle karşılaştılar:

Bir Müslüman bir yahudiden bir at satın almış, fakat hiçbir kusuru yok diye satılan at hasta imiş

Müslümanın ahırına gelen atın hasta olduğu daha ilk akşamdan anlaşılmış

Müslüman sabırsızlıkla sabahın olmasını beklemiş, sabah olunca da erkenden atını alıp kadının yolunu tutmuş

Fakat olacak ya, o saatte de kadı henüz dairesine gelmemiş olduğundan bir müddet bekledikten sonra adam kadının gelmeyeceğine hükmederek atını alıp ahırına götürmüş

Atını alıp götürmüş ama at da o gece ölmüş

Hadiseyi daha sonra öğrenen kadı, atı alan müslümanı çağırtıp meseleyi şu şekilde halletmiş:

- Siz ilk geldiğinizde ben makamımda bulunsa idim, sağlam diye satılan atı sahibine iade eder, paranızı alırdım

Fakat ben zamanında makamımda bulunamadığımdan hadisenin bu şekilde gelişmesine madem ki ben sebep oldum, atın ölümünden doğan zararı benim ödemem lazım, deyip atın parasını müslümana vermiş

Papazlar islam adaletinin bu derece ince olduğunu görünce parmaklarını ısırmışlar ve hiç zorlanmadan bir kimsenin kendi cebinden mal tazmin etmesi karşısında hayret etmişler

Mahkemeden çıkan papazların yolu İznik'e uğramış

Papazlar orada şöyle bir mahkeme ile karşılaşmışlar:

Bir müslüman diğer bir müslümandan bir tarla satın alarak ekin zamanı tarlayı sürmeye başlar

Kara sabanla tarlayı sürmeye çalışan çiftçinin sabanına biraz sonra ağzına kadar dolu bir küp altın takılmaz mı? Hiç heyecan bile duymayan Müslüman bu altınları küpüyle tarlayı satın aldığı öbür müslümana götürüp teslim etmek ister;

- Kardeşim ben senden tarlanın üstünü satın aldım, altını değil

Eğer sen tarlanın içinde bu kadar altın olduğunu bilseydin herhalde bu fiata bana satmazdın

Al şu altınlarını, der

Tarlanın ilk sahibi ise daha başka düşünmektedir

O da şöyle söyler:


- Kardeşim yanlış düşünüyorsun

Ben sana tarlayı olduğu gibi, taşı ile toprağı ile beraber sattım

İçini de dışını da bu satışla beraber sana verdiğimden, içinden çıkan altınları almaya hiçbir hakkım yoktur

Bu altınlar senindir dilediğini yap, der

Tarlayı alanla satan anlaşamayınca mesele kadıya, yani mahkemeye intikal eder

Her iki taraf iddialarını kadının huzurunda da tekrarlarlar

Kadı, her iki şahsada çocukları olup olmadığını sorar

Onlardan birinin kızı birinin de oğlunun olduğunu öğrenir ve oğlanla kızı nikahlayarak altını cehiz olarak verir

Papazlar daha fazla gezmelerinin lüzumsuz olduğunu anlayıp doğru İstanbul'a Hazreti Fatih'in huzuruna gelirler ve şahit oldukları iki hadiseyi de aynen nakledip şöyle derler:

- Bizler artık inandık ki, bu kadar adalet ve biribirinin hakkına saygı ancak İslam dininde vardır

Böyle bir dinin salikleri başka dinden olanlara bile bir kötülük yapamazlar

Dolayısıyla biz zindana dönme fikrimizden vazgeçtik, sizin idarenizde hiç kimsenin zulme uğramayacağına inanmış bulunuyoruz, derler

 

[ekecikli24]

Adalet ve TevazuEmevi halifelerinin büyüğü Ömer b

Abdülaziz Hazretleri, devlet başkanlığı sırasında kul hakkı ve sosyal adalet hususunda çok titiz davranırdı

Gece çalışmalarında ayrı işlere tahsis ettiği iki kandili vardı

Bunlardan birini kendi özel işleriyle ilgili notları yazarken kullanır, öbürünü ise devlet ve millet işleriyle ilgili yazışmalarda kullanırdı

Halife, birden fazla gömleği olmayan, varlıksız biriydi

Yakınlarından birisi Ömer b

Abdülaziz'e bir elma hediye göndermişti

O da elmayı biraz kokladıktan sonra sahibine geri gönderdi

Elmayı geri götüren görevliye şöyle dedi:
- Ona de ki, elma yerini bulmuştur

Fakat görevli itiraz edecek oldu:
- Ey müminlerin başkanı! Rasulullah Aleyhisselâm hediye kabul ederdi

Bu elmayı gönderen de senin yakınlarındandır

Halife cevap verdi:
- Evet ama, Rasulullah s

a

v

'e verilen hediye idi

Bize gelince, bize verilen hediyeler rüşvet olur

Valilerin maaşlarını çok bol verirdi

Sebebini şöyle açıklardı:
- Valiler para sıkıntısı çekmezler, bütün ihtiyaçları karşılanırsa, kendilerini halkın işlerine vakfederler

Bir gece halifenin yanında bir misafiri vardı

Kandilin yakıtı tükenmişti

Misafir dedi ki:
- Hizmetçiyi uyandıralım da kandilin yağını koyuversin

- Hayır, bırak onu uyusun

Ben ona iki ayrı işi yaptırmak istemem

- Öyleyse ben kalkıp kandile yağ koyayım

- Olmaz, misafire iş gördürmek yiğitlikten sayılmaz

Kendisi kalktı, kandilin yağını koyup yerine döndü ve şöyle dedi:
- Ben kalkıp iş yaparken de Ömer'dim; gelip oturdum, yine aynı Ömer'im

İki buçuk yıllık halifelik döneminde İslâm aleminde adaleti hakim kılmıştı

Büyük dedesi Hz

Ömer r

a

gibi adalet ve basiret sahibiydi

Henüz kırk yaşlarında iken onu çekemeyenler tarafından bin dinar altın para karşılığında hizmetçisi eliyle zehirlenmişti

Hizmetçisi suçunu itiraf ettiğinde, Ömer b

Abdülaziz, paraları adamdan alarak devlet hazinesine koymuş, kendisini serbest bırakmış, öldürülmekten kurtulması için de kaçmasını söylemişti

 

[ekecikli24]

Ağızdaki Taşın Hikmeti
Birgün Hazret-i Ebû Bekr (r

a), hazret-i Fahr-i âlem seyyid-i veled-i âdem Nebiyyi muhterem ve habîb-i mükerremin (s

a

v

) huzûr-ı şerîflerinde, se'âdetle otururlarken; Bir bedbaht kötü huylu kimse; bir edebsizlik edip, Ebû Bekre dil uzatıp, yakışıksız sözler söyledi

Hazret-i Server-i kâinât; o edebsiz, Ebû Bekre edebsizlik etdikce; birşey söylemez, ba'zan da tebessüm eder idi

Hazret-i Ebû Bekr; o bedbaht ve edebsizin edebsizliği haddi aşınca; zarûrî olarak gadaba gelip, birkaç söz söyleyince; hazret-i Fahr-i kâinât, se'âdetle ve devletle yerinden kalkıp, gitdi

Hazret-i Ebû Bekr 'radıyallahü teâlâ anh' Sultân-ı Enbiyânın ardına düşüp, yetişdi ve dedi ki:

- Yâ Resûlallah! Niçin, bir hayâsız, edebsizlik edip, gönül incitirken, susu, birşey söylemediniz

Şimdi, ben ona söyleyince, kalkıp, gitdiniz; sebebi nedir

Hazret-i Fahr-i kevneyn ve Resûl-i sakaleyn 's

a

v

' buyurdu ki:

- Yâ Sıddîk! O hayâsız ve bedbaht sana dil uzatmağa başladığı zemân, Allahü teâlâ bir melek gönderdi ki, o kimseyi karşılayıp, kovacak idi

Sen, hemen gadaba geldin; söylemeğe başladın

O melek gidip, yerine iblîs geldi

İblîs-i la'înin olduğu yerde, ben durmam

Hazret-i Ebû Bekr-i Sıddîk (r

a) ondan sonra, vaktli vaktsiz söz söylememek için, mubârek ağzına bir taş koyar idi

Ne zemân söz söylemek lâzım gelse, evvelâ fikr ederdi

Bir söz söyliyeceği zemân, o sözü kendi kendine nice zemân düşünür, tefekkürden sonra, mubârek ağzından o taş parçasını çıkarıp, ne söz söyliyecek ise söyler idi

Sonra o taş parçasını mubârek ağzına alıp, tesbîh ve tehlîl ile meşgûl olurdu

Kimseye, hayrdan ve şerden dünyâ kelâmı söylemez, eğer kat'î lâzım ise ve çok efdal ise, söylerdi

Yoksa, gecede ve gündüzde tesbîh ve tehlîl ile meşgûl idi

Menakıb-i Çihar Yar-i Güzin